Низ Град

Sinatra speciality coffee, љубов во неон и вкус што не се заборава. Кафето е мојот јазик на набљудување.

Не секоја гастрономски настан заслужува текст. Повеќето се само калории. Нешто за во стомак, нешто за на Instagram. Но понекогаш – и тоа ретко – ќе се најдеш во простор каде што никој не зборува гласно, каде што нема селфи, а ни молба до келнерите да ви ја сликаат масата со друштвото и место каде што храната не се труди да те импресионира. Иако е…
Совршена. Тивка. Силна.

Ова не е приказна за леб. Ова е приказна за сè што ни фали – и ретко го добиваме.
Гест. Мера. Време. Вкус што не е камуфлиран со вештачки ароми.
Во PanPan не влегуваш гладен. Влегуваш да уживаш, а излегуваш со трошки по прстите и чувство дека животот, можеби, сепак е во малите уживања.

Следете ги нашите листи на настани во Скопје, што му даваат интегритет, печат и убавина на градот. Не пропуштајте…

Во Скопје ретко прашуваат „како си?“.
Ама сѐ уште има луѓе што знаат како е.
Некој секое утро купува кафе – за некој што нема.

Кафе што не простува незнаење. И тоа е добро. Не сум љубител на слатко кафе. Ни на слаткоречиви кафулиња и слични луѓе во таквите места. Сакам вистина, сервирана топло, без пена и без лага.

Ева има 21 година и има своја пекарница. Во неа вложила многу љубов, својата заштеда и својот сон. Тоа се гледа зад стаклото на витрината од која мириса на цимет, лимон и убавина.

…тука мислам на кафе што има тежина – не само физичка, туку и симболична. ‘Гравитација’ во овој контекст означува кафе што те држи цврсто во моментот, што има длабочина и присуство, кафе што не е лесно, површно или случајно.

Исто така, тоа е игра со зборови: ДУПЛО како концепт подразбира нешто посилно, потешко, подлабоко – кафе што има сопствена привлечност, што те враќа, што создава своја орбита од луѓе што знаат што сакаат.

Некои ресторани се отвораат. Некои стануваат институции. Битола е град што не брза. Тука времето тече поинаку, традицијата има тежина, а вистинските вредности не се мерат со хајп. Затоа, некои места се појавуваат, светат кратко и згаснуваат. Некои ветуваат многу, но не останува ништо зад нив.
Освен AURUM.

Не знам дали прво се заљубуваме во местата или во чувството што ни го даваат. Но, знам дека некои места не се само барови или кафетерии – тие се сцена за нашиот живот. 091 HOUSE е токму такво место.

Градењето велелепни споменици за сиромашни граѓани не е ништо ново. Градот или градбите често се медиум за развивање на утописки проекции, создавање на свет во мало.

На 26-ти декември, Битола на два часа беше платформа на која уметноста и технологијата го предизвикаа концептот на реалност. Пациото на Завод и Музеј беше не само сцена, туку жив организам – простор каде што уметноста престана да биде предмет, а стана искуство.

Книжарницата секогаш ќе остане романтична тезга на букинистот. Книгата останува незаменлив чувар на информациите без разлика на техничко технолошкиот развој.

Контејнерот не е знаме со него да се мавта пред очите на јавноста. Тоа е место каде што се фрла ѓубре. Или се рециклира отпад.

‘Бонобо‘ е место со перспектива. Место во кое човек се чувствува слободно и сигурен во она што го јаде.

Идат празници, а со нив и празничните излози што како и секоја година во Скопје ќе изостанат.

Владимир Пиштало напиша една многу значајна книга со уште позначаен пролог. Тоа е „Милениум во Белград“.

Белешките што ги оставиле хроничарите на градот кажуваат за неговите долги прошетки по Скопје, непосредните разговори со граѓаните што ги среќавал попат.

Имало многу начини да се зачува големо дело на Лазески, да им се покаже на патниците какво богатство уништил земјотресот, но тоа не е направено. Зошто?