КУЛтура

Hooverphonic не дојдоа да нè забавуваат – тие влегоа како состојба на свест. Како звук што веќе си го чул. Како тишина што те чита.

Додека многу градови се обидуваат да изградат културен идентитет преку настани и брендови, Битола го има својот одамна – само не бил ставен на плоча.

ЗЕМЈОТРЕС не е фестивал, тоа е една многу долга, а и многу гласна егзистенцијална криза за сите што мислат дека независната сцена е романтика без болка. Скопје знае – ова не е уште еден фестивал што сака да биде нешто што не е.

Ако некому успева на сцена, да те смрзне од виртуозност и да те растопи од емоции, со некоја топла аура која неретко се шири меѓу оркестарот и се прелева на публиката создавајќи целина од незаборавни концерти, тоа е сигурно нашиот Џијан Емин.

„Радиото не е мртво. Само го оставивме на тивко.“ Во време кога фреквенциите се сведени на позадинска бучава, Стереолаб се појавува како нужност.

Во град што постојано се менува, постојат места што не мораат да се адаптираат – затоа што тие се стандарди. Минус Еден ја создаде својата публика, својата сцена, својата приказна. Десет години подоцна, не прашува дали си подготвен. Затоа што Минус Еден не е за секого. И никогаш нема да биде. Затоа што вистинската сцена не се создава за масите – туку за оние што знаат.

Една од највпечатливите димензии на книгата е истражувањето на македонската музичка сцена како интегрален дел од глобалната културна карта. Георгиевски вешто ги спојува локалните музички корени со светските текови, претставувајќи ја македонската музика како мост меѓу традицијата и модерноста.

ХОTEL не е сцена. Не е ни некој нов жанр. Не е ниту само платформа. XOTEL е нешто што не можеш да го сместиш во една дефиниција, но можеш да го почувствуваш. Тоа е место каде што звукот не завршува, туку се претвора во нешто друго – во ехо, во сенка, во филм што никогаш не е снимен, но сите што биле таму го имаат видено.

Некои албуми ве тераат да бирате: носталгија или заборав? Крстена вода на Крсте Роџевски не ви дава избор – ве враќа назад, но и ве остава таму каде што сте. Ова е музика што се чувствува како долго писмо без адреса, како шепот од некое друго време што одекнува во сегашноста.

Ако светот е филм, David Lynch е режисерот што ќе ви продаде билет за романтична комедија, но наместо тоа, ќе ви прикаже кошмарна симфонија на неонски светла, загубени соништа.
Во свет во кој секоја сенка мора да има извор на светлина, а секоја приказна мора да има крај, Дејвид Линч се појави како мистерија во ноќта.

Очекувањето за добивање на наградата се должи на огромната поддршка којашто ја добива од нашите алумнистки и од тие кои го познаваат.

Во 2012 година американското издание на Вог слави 120 години. Од еден документарец можете да научите за историјата на модата повеќе, отколку се‘ што дотогаш сте прочитале на таа тема.

Да запомниме: документарниот филм е жанр кој има за цел да ја документира стварноста. Затоа е секогаш поблизок до вистината од филмот на иста тема.

Идејата безвременските мисли на Горан Стефановски да бидат преточени во оваа претстава е да поттикне теми како себеспознавање, генерациски јаз, и општествени вредности.

Присуствував на едно такво објективно добро доживување, за сите присутни во салата на Македонската филхармонија, но најверојатно и за сите што не беа таму, оти она што е наше, некогаш може да се натпреварува и со светот.

Во овој цитат Виктор Иго ја нагласува трансформативната моќ на образованието, особено за оние кои општеството ги смета за загубени и проблематични.

Секој може да реши за тоа кој бил Сент Егзипери. Хуморист или безнадежен човек, кој најдобро ја маскира неговата срамежливост, која го прави сиот негов шарм.

‘Малиот принц‘ е најпреведувано дело на светот по Библијата. Напишано е во Њујорк во 1942 година.