Во камените ѕидови на Сули ан, галеријата „Драгутин Аврамовски – Гуте“ останува жив хроничар на младата графичка мисла.
Повеќе од три децении, таа е сцена каде што студентските обиди стануваат гестови на идентитет. Не само изложба, туку ритуал на созревање – каде линијата се учи не само со рака, туку со пoддршка.
Графиката тука не е додаток на традиција, туку нејзино продолжение – преку хартија, мастило и храбар млад потпис.

Sinatra speciality coffee, љубов во неон и вкус што не се заборава. Кафето е мојот јазик на набљудување.

Не секоја гастрономски настан заслужува текст. Повеќето се само калории. Нешто за во стомак, нешто за на Instagram. Но понекогаш – и тоа ретко – ќе се најдеш во простор каде што никој не зборува гласно, каде што нема селфи, а ни молба до келнерите да ви ја сликаат масата со друштвото и место каде што храната не се труди да те импресионира. Иако е…
Совршена. Тивка. Силна.

Butter yellow. Нијанса што не те освојува – те прегрнува.
Прочитај ја новата естетска медитација на Љубица Ангелкова – само на NULTA.

Тело што не се синхронизира.
Сцена што не се води.
„Identities: Awakening“ на Рисима Рисимкин не е кореографија, туку прекин. Во логика. Во форма. Во навика да бараш значење.

Hooverphonic не дојдоа да нè забавуваат – тие влегоа како состојба на свест. Како звук што веќе си го чул. Како тишина што те чита.

Ова не е приказна за леб. Ова е приказна за сè што ни фали – и ретко го добиваме.
Гест. Мера. Време. Вкус што не е камуфлиран со вештачки ароми.
Во PanPan не влегуваш гладен. Влегуваш да уживаш, а излегуваш со трошки по прстите и чувство дека животот, можеби, сепак е во малите уживања.

Во Скопје ретко прашуваат „како си?“.
Ама сѐ уште има луѓе што знаат како е.
Некој секое утро купува кафе – за некој што нема.

Кафе што не простува незнаење. И тоа е добро. Не сум љубител на слатко кафе. Ни на слаткоречиви кафулиња и слични луѓе во таквите места. Сакам вистина, сервирана топло, без пена и без лага.

Еден ден во Мала Преспа што не беше патување, туку сведоштво. За писателот Стерјо Спасе. За жените од Глобочани и Долна Горица. За калта, крапот, тишината и отпорот.

„Можеби музејот е демант на идејата дека тагата е слабост, а тишината – опасност.“

Додека многу градови се обидуваат да изградат културен идентитет преку настани и брендови, Битола го има својот одамна – само не бил ставен на плоча.

Не пишувам за да се вратам.
Пишувам затоа што молчев, но не можам да прифатам дека некои работи ќе поминат.
А нема ништо поопасно од жена што молчи – а може да ти каже сѐ.

Некои добиваат Оскар, некои само гледаат како Академијата тестира нови облици на хаос. А некои, како Steve Olive, се грижат единствената константа на вечерта – црвениот тепих – да биде беспрекорен додека сите останати глумат дека нешто значат.

ЗЕМЈОТРЕС не е фестивал, тоа е една многу долга, а и многу гласна егзистенцијална криза за сите што мислат дека независната сцена е романтика без болка. Скопје знае – ова не е уште еден фестивал што сака да биде нешто што не е.

New Balance не е патика што вреска за внимание – таа е симбол на луѓе што знаат што сакаат. Од Steve Jobs, кој ја претвори во униформа, до новата генерација што ја носи без потреба од маркетинг трикови, ова е патика со тежина. Не е прашање на тренд, туку на карактер.

…тука мислам на кафе што има тежина – не само физичка, туку и симболична. ‘Гравитација’ во овој контекст означува кафе што те држи цврсто во моментот, што има длабочина и присуство, кафе што не е лесно, површно или случајно.

Исто така, тоа е игра со зборови: ДУПЛО како концепт подразбира нешто посилно, потешко, подлабоко – кафе што има сопствена привлечност, што те враќа, што создава своја орбита од луѓе што знаат што сакаат.

Некои ресторани се отвораат. Некои стануваат институции. Битола е град што не брза. Тука времето тече поинаку, традицијата има тежина, а вистинските вредности не се мерат со хајп. Затоа, некои места се појавуваат, светат кратко и згаснуваат. Некои ветуваат многу, но не останува ништо зад нив.
Освен AURUM.

„Радиото не е мртво. Само го оставивме на тивко.“ Во време кога фреквенциите се сведени на позадинска бучава, Стереолаб се појавува како нужност.