Во камените ѕидови на Сули ан, галеријата „Драгутин Аврамовски – Гуте“ останува жив хроничар на младата графичка мисла.
Повеќе од три децении, таа е сцена каде што студентските обиди стануваат гестови на идентитет. Не само изложба, туку ритуал на созревање – каде линијата се учи не само со рака, туку со пoддршка.
Графиката тука не е додаток на традиција, туку нејзино продолжение – преку хартија, мастило и храбар млад потпис.

Sinatra speciality coffee, љубов во неон и вкус што не се заборава. Кафето е мојот јазик на набљудување.

Не секоја гастрономски настан заслужува текст. Повеќето се само калории. Нешто за во стомак, нешто за на Instagram. Но понекогаш – и тоа ретко – ќе се најдеш во простор каде што никој не зборува гласно, каде што нема селфи, а ни молба до келнерите да ви ја сликаат масата со друштвото и место каде што храната не се труди да те импресионира. Иако е…
Совршена. Тивка. Силна.

Butter yellow. Нијанса што не те освојува – те прегрнува.
Прочитај ја новата естетска медитација на Љубица Ангелкова – само на NULTA.

Добредојдовте во Парма. Што е важно да се знае за неа: таа е втора гастрономска метропола по Болоња, што ја нарекуваат ‘стомакот‘ на Италија.

Во сабота, на 26 април, во културниот дом ‘Бели Мугри‘ во Кочани ќе се одржи аукција со јавно наддавање на уметнички дела. Сите собрани средства ќе одат кај настраданите во пожарот на 16 март. Според организаторите од Support Кочани, билети за влез купуваат најмногу жителите на Кочани. Што е иронија само по себе. Сами на себе ли треба да си помогнат?

Кафе што не простува незнаење. И тоа е добро. Не сум љубител на слатко кафе. Ни на слаткоречиви кафулиња и слични луѓе во таквите места. Сакам вистина, сервирана топло, без пена и без лага.

Ева има 21 година и има своја пекарница. Во неа вложила многу љубов, својата заштеда и својот сон. Тоа се гледа зад стаклото на витрината од која мириса на цимет, лимон и убавина.

Еден ден во Мала Преспа што не беше патување, туку сведоштво. За писателот Стерјо Спасе. За жените од Глобочани и Долна Горица. За калта, крапот, тишината и отпорот.

Можеме да се вратиме на гневот, ако сакате. Зашто тој не е во кршењето и скандирањето. Можеби некој ќе се сети дека гневот е желба за возвраќање болка.
Чекавме да помине. Една недела, две недели. Нешто да не‘ разбуди во среќна земја. Ништо. Само еден необјаснив мирис на изгорено тлее. Изгорената душа така мириса.

Кога ќе се направи резиме од одржаните модни ревии за пролет – лето 2025 година, тешко е да се дефинира дали има нешто исклучително различно што ќе се носи во однос на минатата година.

Нема превод на оваа реплика од филмот ‘Варљиво лето ‘68‘ на Горан Паскаљевиќ, за да се зачува автентичноста на кажаното.

ХОTEL не е сцена. Не е ни некој нов жанр. Не е ниту само платформа. XOTEL е нешто што не можеш да го сместиш во една дефиниција, но можеш да го почувствуваш. Тоа е место каде што звукот не завршува, туку се претвора во нешто друго – во ехо, во сенка, во филм што никогаш не е снимен, но сите што биле таму го имаат видено.

Има толку добри нешта за кои треба да се зборува. Има толку добри луѓе за кои треба да се пишува. Живееме во толку голема земја колку што сака да биде.